Þá birtist Bjartmar

Suddenly, Seymour e. Alan Menken

Ég elskaði mörg, þeirra ástir ég þáði

Þótti samt alltaf, það vær’ekki nóg

Viss’ekki hvað, ég vildi og þráði

Þekkt’ekki það, sem í brjósti mér bjó

 

Þá birtist Bjartmar, með brosið sitt breiða,

Býður mér sæti og réttir mér öl.

Lífinu með þér, lof mér að eyða,

Litríki Bjartmar, mig réttir á kjöl

 

Á jörðina niður, ég veit hann mig dregur

Jarðbundinn Bjartmar, svo tryggur og trúr.

Svo afdráttarlaus, og áreiðanlegur

Ábyrgur maður — og stundum smá klúr!

 

Bjargið mitt Bjartmar, breytir mér ekki

Hann bræðir mitt hjarta, með fortíðarþrá…

Bestur er Bjartmar, af þeim sem ég þekki

Blikið mitt bjarta, vil vera þér hjá.

 

Fæ kaffi í rúmið og kúr yfir skjánum,

knús ef mig vantar og hrós ef ég þarf.

Ef kemur hann við mig, ég kikna í hnjánum,

Kvíðinn sem áður mig fjötraði, hvarf

 

Brosmildi Bjartmar, svo smámunasamur

Sýnir mér mildi, og hlustar mig á. 

Akkerið Bjartmar, svo áhugasamur,

Elskar mig alltaf, 

Elskar mig alltaf, 

Elskar mig alltaf, 

Mín eilífðarþrá